Dat is nu eens het leuke aan deze bezigheid, zie: je mag nog zozeer ondergedompeld zijn in muziekjes van over de hele wereld, telkens weer komt er her of der een pareltje aan de oppervlakte, waarvan je zegt :”hier doe ik het voor”. Neem nu David Celia uit Toronto, Canada (daar moet trouwens iets in ’t leidingwater zitten, dat maakt dat alle muzikaliteit naar boven kan komen).

De kerel oogt jong, blijkt aan zijn derde plaat toe te zijn en blinkt uit in het schrijven van songs die, zodra je ze één keer gehoord hebt, mt geen stokken uit je hersenpan weg te krijgen zijn. Op deze derde plaat staan er dus een dozijn die je even vaak aan The Beatles als aan Ron Sexsmith of Thomas Fersen doen denken: pop, dus, maar met flinke scheuten traditioneel singer songwriter materiaal en folk er doorheen. Lardeer dat allemaal met zin voor detail en oor voor fijne arrangementen en je krijgt een ronduit onweerstaanbare cocktail, waaraan je je heerlijk kunt laven: dit klinkt allemaal zo fris, al is het nauwelijks vernieuwend, zo herkenbaar, al merkte ik nergens iets van epigonisme…enfin, ik ben behoorlijk onder de indruk.

Moet dat u iets zeggen? Natuurlijk niet. Maar ’t zou wel zonde zijn, als u niet eens ging luisteren. Ik ontdekte zopas dat de man een half jaar geleden op nauwelijks dertig kilometer van mijn deur gespeeld heeft. Wel, dat ik dààr niet bij was, daar heb ik nu spijt van, zie. Verder weet ik wat me te doen staat: snel op zoek naar Organica (2003) enThis Isn’t There (2006) (Dani)